การระบาดในปัจจุบันมีลักษณะเด่นคือภูมิคุ้มกันของประชากรต่ำกว่าปกติ ซึ่งเห็นได้จากช่องว่างที่เพิ่มขึ้นของภูมิคุ้มกัน (ภาพที่ 2) ตามแบบฟอร์มรายงานร่วมขององค์การอนามัยโลก/ยูนิเซฟ (JRF) ความครอบคลุมของการฉีดวัคซีนในอินโดนีเซียในปี 2563 อยู่ที่ 87% สำหรับวัคซีนโรคหัดเข็มแรก (MCV1) และเพียง 65% สำหรับวัคซีนหัดเข็มที่สอง (MCV2) . ในปี 2564 ความครอบคลุมทั่วประเทศของ MCV1 อยู่ที่ 87% และ MCV2 อยู่ที่ 59% โดยความครอบคลุมการให้วัคซีนสำหรับการบริหารที่แตกต่างกันในระดับประเทศ ข้อมูลเหล่านี้บ่งชี้ว่ามีเด็กจำนวนมากที่ไวต่อการติดเชื้อโร การรักษาโรค คหัดระบาดวิทยาของโรคหัดโรคหัดเป็นโรคของมนุษย์ที่เกิดจากไวรัสในตระกูลพารามิกโซไวรัส ไวรัสติดเชื้อทางเดินหายใจแล้วแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย มันสามารถนำไปสู่การแพร่ระบาดครั้งใหญ่ที่มีการเจ็บป่วยและการตายอย่างมาก โดยเฉพาะในกลุ่มคนที่เปราะบาง ในบรรดาเด็กเล็กและขาดสารอาหาร สตรีมีครรภ์ และบุคคลที่มีภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่อง รวมถึงผู้ติดเชื้อเอชไอวี มะเร็ง หรือรับการรักษาด้วยภูมิคุ้มกัน โรคหัดอาจทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง รวมถึงท้องร่วงรุนแรง ตาบอด สมองอักเสบ ปอดบวม และเสียชีวิตได้การแพร่เชื้อส่วนใหญ่ติดต่อจากคนสู่คนโดยละอองลอยในอากาศซึ่งกระจายตัวอย่างรวดเร็วเมื่อผู้ติดเชื้อไอหรือจาม การแพร่เชื้อสามารถเกิดขึ้นได้จากการสัมผัสโดยตรงกับสารคัดหลั่งที่ติดเชื้อ ไม่มีการแสดงให้เห็นการแพร่เชื้อจากผู้ที่มีภูมิคุ้มกันไม่แสดงอาการ ไวรัสยังคงติดต่อในอากาศหรือบนพื้นผิวที่ปนเปื้อนได้นานถึงสองชั่วโมง ผู้ป่วยจะแพร่เชื้อได้ตั้งแต่สี่วันก่อนเริ่มมีผื่นจนถึงสี่วันหลังจากปรากฏผื่น ไม่มียาต้านไวรัสสำหรับโรคหัดโดยเฉพาะ แต่คนส่วนใหญ่จะหายภายใน 2-3 สัปดาห์มีวัคซีนที่มีประสิทธิภาพและปลอดภัยสำหรับป้องกันและควบคุม MCV1 ให้เมื่ออายุเก้าเดือน ในขณะที่ MCV2 ให้เมื่ออายุ 15 เดือน จำเป็นต้องมีการครอบคลุมประชากร 95% ของ MCV1 และ MCV2 เพื่อหยุดการไหลเวียนของโรคหัด