หลังจากการล่มสลายของอาณาจักรโรมันตะวันตกดาราศาสตร์ได้พัฒนาเพิ่มเติมในอินเดียและโลกอิสลามยุคกลาง ในปี ค.ศ. 499 Aryabhataนักดาราศาสตร์ชาวอินเดียได้เสนอแบบจำลองดาวเคราะห์ที่รวมการหมุนรอบแกนของโลกไว้อย่างชัดเจน ซึ่งเขาอธิบายว่าเป็นสาเหตุของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นการเคลื่อนที่ของดาวฤกษ์ไปทางทิศตะวันตกอย่างชัดเจน เขายังตั้งทฤษฎีว่าวงโคจรของ ดาวเคราะห์ เป็นวงรี สาวกของ Aryabhata แข็งแกร่งเป็นพิเศษในอินเดียตอนใต้ซึ่งหลักการของเขาเกี่ยวกับการหมุนรอบตัวเองในแต่ละวัน และอื่น ๆ ได้รับการปฏิบัติตาม และมีงานรองจำนวนหนึ่งอิงตามหลักการเหล่านี้ ดาราศาสตร์ในยุคทองของอิสลามส่วนใหญ่เกิดขึ้นในตะวันออกกลางเอเชียกลางอัลอันดาลุสและแอฟริกาเหนือและต่อมาในตะวันออกไกลและอินเดีย นักดาราศาสตร์เหล่านี้ เช่น พหูสูตอิบัน อัล-เฮแธมยอมรับโดยทั่วไปว่ามีจุดศูนย์กลางทางภูมิศาสตร์ แม้ว่าพวกเขาจะโต้แย้งระบบอีพิไซเคิลของปโตเลมีและแสวงหาทางเลือกอื่น Abu Sa"id al-Sijziนักดาราศาสตร์ในศตวรรษที่ 10 ยอมรับว่าโลกหมุนรอบแกนของมัน ในศตวรรษที่ 11 Avicennaสังเกตเห็น การ เคลื่อนผ่านของดาวศุกร์ ร่วมสมัยของเขาAl-Biruniคิดค้นวิธีการกำหนดรัศมีของโลกโดยใช้ตรีโกณมิติซึ่งแตกต่างจากวิธีเก่าของEratosthenesที่ต้องการเพียงการสังเกตที่ภูเขาลูกเดียว