สามขั้นตอนแรกนี้ไม่ถือเป็นการค้นพบดาวเคราะห์น้อย: ผู้สังเกตพบเพียงการปรากฏ ซึ่งได้รับการกำหนดชั่วคราวประกอบด้วยปีที่ค้นพบ ตัวอักษรแสดงถึงครึ่งเดือนของการค้นพบ และสุดท้ายคือตัวอักษรและตัวเลขที่ระบุ หมายเลขลำดับของการค้นพบ (ตัวอย่าง: 1998 FJ 74 ) ขั้นตอนสุดท้ายคือการส่งตำแหน่งและเวลาของการสังเกตไปยังศูนย์ดาวเคราะห์น้อยซึ่งโปรแกรมคอมพิวเตอร์ระบุว่าการปรากฏนั้นเชื่อมโยงการปรากฏก่อนหน้านี้เข้าด้วยกันเป็นวงโคจรเดียวหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้น วัตถุนั้นจะได้รับหมายเลขแคตตาล็อกและผู้สังเกตการณ์การปรากฏตัวครั้งแรกด้วยวงโคจรที่คำนวณได้จะประกาศให้เป็นผู้ค้นพบ และได้รับเกียรติในการตั้งชื่อวัตถุภายใต้การอนุมัติของสหพันธ์ดาราศาสตร์สากล ในปี 1851 Royal Astronomical Societyตัดสินใจว่าดาวเคราะห์น้อยถูกค้นพบในอัตราที่รวดเร็ว ซึ่งจำเป็นต้องใช้ระบบอื่นในการจัดหมวดหมู่หรือตั้งชื่อดาวเคราะห์น้อย ในปี พ.ศ. 2395 เมื่อเดอ กาสปาริสค้นพบ ดาวเคราะห์น้อย ยดวงที่ 20 เบนจามิน วาลซ์ได้ให้ชื่อและหมายเลขแก่มันเพื่อระบุอันดับของดาวเคราะห์น้อยดวงที่ค้นพบ20 มาสซาเลีย. บางครั้งมีการค้นพบดาวเคราะห์น้อยและไม่เห็นอีกเลย ดังนั้น ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2435 เป็นต้นมา ดาวเคราะห์น้อยดวงใหม่จึงถูกระบุตามปีและตัวพิมพ์ใหญ่ระบุลำดับวงโคจรของดาวเคราะห์น้อยที่ถูกคำนวณและจดทะเบียนภายในปีนั้น ตัวอย่างเช่น ดาวเคราะห์น้อยสองดวงแรกที่ค้นพบในปี พ.ศ. 2435 มีชื่อว่า 1892A และ 1892B อย่างไรก็ตาม มีตัวอักษรไม่เพียงพอสำหรับดาวเคราะห์น้อยทั้งหมดที่ค้นพบในปี พ.ศ. 2436 ดังนั้น 1893Z จึงตามมาด้วย 1893AA มีการทดลองใช้วิธีเหล่านี้หลายรูปแบบ รวมทั้งการกำหนดปีบวกด้วยอักษรกรีกในปี พ.ศ. 2457 ระบบเลขลำดับเหตุการณ์อย่างง่ายก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2468